Trochę o genezie naszego istnienia

Czy poruszamy się w 3 wymiarach?

Nie. Wymiarów jest znacznie więcej, ale pozostałe wymiary są wyjątkowo mało rozwinięte przez co wpływają na nas w tak niezmiernie małym stopniu, że nie posiadamy nawet zdolności ich obserwowania.

Ale dlaczego 3 wymiary właśnie – dlaczego w takim wszechświecie powstaliśmy?
To proste jak barszcz. Już dawno ktoś stwierdził, że we wszechświecie 1-wymiarowym lub 2-wymiarowym inteligentne życie by po prostu nie mogło powstać, gdyż trudno byłoby połączyć się materii w bardziej skomplikowane formy, które są niezbędne dla powstania inteligentnego życia.

A dlaczego nie powstaliśmy we wszechświecie, w którym można by się poruszać po większej liczbie bardziej rozwiniętych wymiarów? To też proste – gdyż prawdopodobieństwo wystąpienia zjawiska powstania życia byłoby nieskończenia mniejsze ze względu na znacznie większą liczbę przypadków, które musiałyby zaistnieć, żeby do tego powstania życia doszło. Co nie znaczy, że gdzieś takie życie nie istnieje i pewnie, gdyby się okazało, że istnieje, to wcale nie musiałoby oznaczać, że byłoby inne. Ale na pewno takie wielowymiarowe istoty uznawałyby nasz 3-wymiarowy świat za dosyć prosty – to tak jakbyśmy my patrzyli na świat 2-wymiarowy: cały wszechświat 2-wymiarowy w którym 3-ci wymiar byłby tak mało rozwinięty jak grubość niezwykle cienkiej kartki papieru - ten 3-ci wymiar by tam był - byłby jednak niezauważalny i pomijalny – to tak jak u nas z pozostałymi wymiarami – chociaż są, to są pomijalnie małe.

Jaki z tego wniosek? Że nagle okazuje się, że żyjesz sobie w naprawdę fajnym i prostym świecie. Jest to świat prostszy niż mogłoby się wydawać. A samoistne powstanie w nim życia to niesamowicie prawdopodobny pikuś w porównaniu z innymi wszechświatami. A my jesteśmy niezłymi szczęściarzami, że właśnie w takim świecie dane było nam powstać i jest nam żyć.